Ճշմար­տու­թ­յան միակ աղ­բ­յու­րը

Սուրբ Գիր­քը տա­լիս է ըն­տա­նի­քի և հա­սա­րա­կու­թյան բո­լո­րո­վին այլ մո­դել, քան մենք ու­նենք այ­սօր: Նա խո­սում է եր­կու սե­ռե­րի և դրանց փոխ­հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մա­սին:

Հս­տակ են նաև սե­ռե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյան սուր­բգ­րա­յին ցու­ցում­նե­րը. յու­րա­քան­չյու­րը պետք է ա­ճի ու զար­գա­նա իր սե­ռա­յին ա­ռանձ­նա­հատ­կու­թյուն­նե­րի ծի­րում, և այդ դաս­տիա­րա­կու­թյու­նը պետք է օ­ժան­դակ ազ­դակ հան­դի­սա­նա նրանց են­թա­գի­տակ­ցու­թյան մեջ ամ­րագր­ված իմ­ֆոր­մա­ցիա­յի գոր­ծարկ­ման հա­մար ի լրումն ժա­մա­նա­կի: Մի քա­նի սե­րունդ ա­ռաջ այդ­պես էլ վար­վում էին: Իսկ այ­սօր պարզ­վում է, որ սե­ռե­րին բնո­րոշ վար­քից բա­ցի, ո­րը պետք է հետևո­ղա­կա­նո­րեն դաս­տիա­րա­կել, կա նաև «ձեռք­բե­րո­վի, սո­ցիա­լա­պես ամ­րագր­վող վարք»: Եվ պարզ­վում է, որ այդ տի­պի վար­քը չի կա­րող ինք­նու­րույն ձեռք բեր­վել, դրա հա­մար մար­դը պետք է նոր ար­ժե­հա­մա­կարգ որ­դեգ­րի, և ոչ էլ այն կա­րող է ինք­նու­րույն սո­ցիա­լա­պես ամ­րագր­վել գոր­ծի էու­թյու­նից ան­տե­ղյակ սո­ցիու­մի կող­մից, դրա հա­մար անհ­րա­ժեշտ է քայ­լեր ձեռ­նար­կել. մի­գու­ցե փո­խե՞լ են­թա­գի­տակ­ցա­կան սկզբ­նա­կան իմ­ֆոր­մա­ցիան: Այս գոր­ծըն­թա­ցը շատ հա­ջող կեր­պով ի­րա­կա­նաց­նում է հե­ռուս­տա­տե­սու­թյու­նը և` ոչ միայն:

Ի­հար­կե, ան­հե­թեթ է Սուրբ Գիր­քը ար­հա­մար­հող, ան­տե­սող կամ մեր­ժող մար­դուն որևէ երևույթ ներ­կա­յաց­նել միայն Սուրբ Գր­քի հա­յե­ցա­կե­տից, բայց և ան­պատ­շաճ է Սուրբ Գիր­քը իբրև ար­ժե­հա­մա­կարգ ըն­դու­նող և պատ­վող մե­կին պար­տադ­րել այն մեր­ժող, տրո­րող ու այ­րող մե­կի կար­ծի­քը, ա­մեն դեպ­քում կյանքն ինքն է բա­ցա­հայ­տում սուր­բգ­րա­յին ճշ­մար­տու­թյուն­նե­րի իս­կու­թյու­նը. կա մեղք և պա­տիժ, կա ար­դա­րու­թյուն և հա­տու­ցում, կա ա­րատ և կոր­ծա­նում, կա սր­բու­թյուն և փառք: Մար­դը եր­կար չի կա­րող գո­յատևել ար­հես­տա­ծին մի­ջա­վայ­րում: Որ­քա՜ն մար­դիկ են կոր­ծան­վել միայն «Մի շնա­ցիր» պատ­վի­րա­նը չկա­տա­րե­լու ար­դյուն­քում: Նույ­նիսկ միա­սե­ռա­կան­ներն են մի­մյան­ցից հա­վա­տար­մու­թյուն պա­հան­ջում, ին­չը, ի­հար­կե, ան­հե­թեթ է, և հենց սրա­նում է բուն դժ­բախ­տու­թյու­նը, որ մար­դը ար­դեն դժ­վա­րու­թյամբ է զա­նա­զա­նում մեղ­քի և ար­դա­րու­թյան սահ­ման­նե­րը: Այս վի­ճա­կը պա­տա­հա­կան ու ինք­նա­ծին չէ, այլ հետևո­ղա­կա­նո­րեն մշակ­ված և ի­րա­գործ­վող ծրագ­րի ար­դյունք է, և դա չի ար­վում մի խումբ մարդ­կանց կող­մից, ինչ­պես հա­մոզ­ված են շա­տե­րը, այլ մի խումբ մարդ­կանց մի­ջո­ցով միայն, իսկ թե ում կող­մից, կար­ծում եմ կռա­հե­լը դժ­վար չէ: «Ով հաղ­թի, նրան թույլ կտամ նս­տե­լու Ինձ հետ Իմ ա­թո­ռին, ինչ­պես որ Ես հաղ­թե­ցի և նս­տե­ցի Իմ Հոր ա­թո­ռին» (Հայտ. 3;21). այն նույն ա­թո­ռին, ո­րին հա­վակ­նում էր նա, ով գոր­ծում է թա­քուն, խա­վա­րի մեջ և հար­վա­ծում է թի­կուն­քից, թա­կարդ­ներ է լա­րում: Նա ո­չինչ է, ո­րից միայն կո­րուստ ու կոր­ծա­նում է սին­թեզ­վում, անն­շա­նակ է և ոչն­չաց­նում է ա­մեն մի նշա­նա­կա­լի բան: Այն, ինչ որ ու­նի և ա­ռա­ջար­կում է ի­րեն ըն­դու­նող­նե­րին, ի­րա­կա­նում ա­նուժ ու խղ­ճուկ միֆ է, «քան­զի Քրիս­տոս՝ մեր Զա­տի­կը, մորթ­վեց» Ա կորնթ. 5;7: Եվ այ­սօր­վա ստեղծ­ված ի­րա­վի­ճա­կը տա­նում է ողջ մարդ­կու­թյան ոչ միայն զուտ ֆի­զի­կա­կան, այլև հոգևոր ոչն­չաց­մա­նը: Նա, ում հո­վա­նա­վո­րյալն է Ա­նօ­րե­նը, չի՛ հե­տապն­դում մի խումբ խղ­ճուկ մարդ­կա­յին ա­րա­րած­նե­րի շա­հը կամ ինք­նան­պա­տա՛կ չի բա­վա­րա­րում նրանց հարս­տա­նա­լու մո­լուց­քը, ո­րով­հետև նա շատ լավ տե­ղյակ է իր սե­փա­կան հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի և գոր­ծու­նեու­թյան ժամ­կետ­նե­րի սահ­մա­նա­փա­կու­թյու­նից, ին­չը նա փոր­ձում է փոխլ­րաց­նել ջա­նա­սի­րու­թյամբ` և՛ սե­փա­կան, և՛ օ­ժան­դակ բո­լոր ու­ժե­րի գեր­լա­րու­մով: Ճշ­մար­տու­թյան միակ աղ­բյու­րը դար­ձյալ ու կր­կին մնում է միա­կը՝ Սուրբ Գիր­քը. այն­տեղ՝ նրա է­ջե­րում են հան­գր­վա­նել ողջ մարդ­կու­թյան և ա­մեն մի մար­դու հա­րատևման և եր­ջան­կու­թյան բա­նաձևե­րը:

Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս

Մեկնաբանություններ